Ο καλύτερος φίλος του Πακιστανού

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Οι Τούρκοι δεν έχουν ξεχάσει. Κάτι πάνκηδες αρβανίτες, τα μαλλιά ξυρισμένα γύρω -γύρω και στην κορυφή μακριά για ν' ανεμίζουν στη γιούργια με το γιαταγάνι, μαζί με μανιάτες κι άλλους τρελλούς ρωμιούς απ' όλα τα μέρη του Έθνους ξεκινήσανε την διάλυση του οθωμανικού «πολυπολιτισμικού» παραδείσου.

Επί έναν αιώνα τους πηγαίναμε με το σπαθί και το ντουφέκι, τους σπρώχναμε πίσω στην Ασία. Ήμασταν τολμηροί, απρόβλεπτοι, είχαμε την πρωτοβουλία. Ακόμη κι όταν ήμασταν δυο πιθαμές κράτος, ένοπλα σώματα μπαινοβγαίνανε και ξεφτιλίζανε τον Πατισάχ και τα ταγκαλάκια του, εκστρατεύανε στην Κρήτη με σκυλοπνίχτες ή αλωνίζανε στα βάθη της Μακεδονίας. Οσμιζόμασταν την αδυναμία τους. Έτσι μια μέρα βρεθήκανε με τρόμο να πολεμάνε για να σώσουν την Άγκυρα. Ο παππούς μου στο Κάλε Γκρότο έβλεπε την πρωτεύουσα της Ανατολίας ν' αχνοφέγγει στον ορίζοντα. Ακόμη κι όταν ο Στρατός μας κατέρρευσε αήττητος, στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Τούρκοι διατήρησαν τον αταβιστικό φόβο για τον δαιμόνιο Έλληνα.

Για δεκαετίες κλείστηκαν στον εαυτό τους χτίζοντας το πρωτοφασιστικό κράτος τους κι ο φόβος τους βάθυνε όταν αυτοί, ως επιτήδειοι ουδέτεροι, έβλεπαν έκπληκτοι την Ελλάδα δεκαοκτώ μόλις χρόνια από την τρομερή καταστροφή να ξεφτιλίζει την Ιταλία. Έτσι το δέος τους για τον σεϊτάν Γιουνάν μεγάλωσε. Το σύμπλεγμα τους βάθυνε κι άλλο, όταν στην Κορέα οι Έλληνες διακρίνονταν, ενώ οι Τούρκοι χαρακτηρίζονταν σε αναφορές "a disgrace for the alliance" (όνειδος για τη Συμμαχία), αφού ο μεγαλύτερος άθλος τους ήταν να επιτεθούν κατά λάθος σε μια υποχωρούσα διαλυμένη νοτιοκορεατική μεραρχία και να την αποτελειώσουν. Ακόμη καμμιά φορά οι καπεταναίοι τους χάνονται στα νατοϊκά γυμνάσια.

Στην Κύπρο, αφού στην αρχή μας παρακολούθησαν αμήχανοι να αγωνιζόμαστε για την Ένωση, μετά γίνανε οι ρουφιάνοι των Άγγλων. Στον ανταγωνισμό τους μαζί μας βρέθηκαν πάλι περιδεείς, όταν ο Γέρος είχε τα κότσια να στείλει την Μεραρχία κι ο συλληφθείς Ντενκτάς, που κάποιος ανόητος του χάρισε τη ζωή αντί να τον στείλει να τρώει πιλάφια στον Παράδεισο, καταπτοημένος θεωρούσε την Ένωση ζήτημα ημερών. Αν δεν υπήρχε η αχαλίνωτη φιλοδοξία του Μακαρίου κι ο τυχοδιωκτισμός του Ανδρέα, όλα θα 'χαν τελειώσει τότε. Μετά χρειάστηκε να γίνει Χούντα για ν' απογυμνώσουν οι επίορκοι την Κύπρο και ν' ανοίξουν δρόμο στον «Αττίλα» με το οπερετικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

Ακόμη και τότε οι Τούρκοι βγήκαν στο γυαλό τρέμοντας, διστακτικά, παρά τις αγγλοαμερικανικές πλάτες. Δεν πίστευαν ότι δεν υπήρχε ΚΑΝΕΙΣ απέναντι τους. Μια φήμη μόνο για νηοπομπή με εκστρατευτικό σώμα από την Ελλάδα άρκεσε για να αλληλοσφαγούν ανοιχτά της Κύπρου και το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε να πάει στο πάτο από τους τούρκους πιλότους, που στις κραυγές του ασυρματιστή ότι είναι τουρκικό πλοίο, σχολιάζανε: «κοίτα τι ωραία που μιλάει τα τούρκικα ο γκιαούρης»!

Παρά την πουλημένη ηγεσία και τις προδοτικές εντολές, όπου στάθηκαν οι ηγήτορες, οι Τούρκοι καθηλώθηκαν κι εξευτελίστηκαν. Η θρυλική ΕΛΔΥΚ δυο φορές τους ανέτρεψε στο Κιόνελι. Στον Κοτζάκαγια ο Κατσάνης με τους Καταδρομείς του πέρναγε στην Αθανασία. Ο Παπαμελετίου με την Α' Μοίρα πετώντας με τα Νοράτλας από το Μάλεμε, νύχτα, στον αφρό του κύματος, κατέβηκε κατευθείαν στη φωτιά κι οι άντρες του από τα βαλλόμενα μεταγωγικά έτρεχαν στην περίμετρο του αεροδρομίου Λευκωσίας και στη μάχη. Ο Μπικάκης στη Σχολή Γρηγορίου εξοντώνει ΜΟΝΟΣ του με το ΠΑΟ έξι τουρκικά άρματα και ανατρέπει την προέλαση των Τούρκων. Τα βρεγμένα μεχμετζίκ βρέθηκαν παγιδευμένα σ' ένα ασφυκτικό προγεφύρωμα κι ο Μπιράντ γράφει για τον πανικό της ηγεσίας τους. Μια γερή σπρωξιά αρκούσε, όμως σώθηκαν από την κατάπαυση του πυρός κι έτσι αναθάρρησαν κι ενισχύθηκαν για να κάνουν τον 2ο Αττίλα, ενώ η Αθήνα ξεδιάντροπα πανηγύριζε κι η παλλινοστήσασα εξ Εσπερίας ηγεσία δήλωνε πως «η Κύπρος είναι μακριά». Ακόμη και τότε δυο μέρες έκαναν να μπουν στο λιμάνι της Αμμοχώστου, γιατί ένας τρελλός μ' ένα πολυβόλο πίσω από κάτι σακκιά με άμμο έριχνε ανά μια ώρα μια ριπή στο γάμο του Καραγκιόζη.

Επικράτησαν ανέλπιστα, νόμιζαν ότι ονειρεύονταν. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι η Ελλάδα δεν πολέμησε. Ύστερα μπήκαμε στην μεγάλη κατηφόρα μαζεύοντας κωλόχαρτα του ΟΗΕ.

Οι Τούρκοι τώρα μυρίζουν την αδυναμία μας, όπως ο λύκος το αίμα. Μας παρακολουθούν να αποδομούμε την ταυτότητα μας, να κάνουμε κάθε μέρα ένα βήμα πίσω. Βλέπουν τον πάλαι ποτέ δαιμόνιο Έλληνα αδύναμο, διστακτικό. Δεν νοιώθουν πια φόβο. Βλέπουν διάφορα ανθρωπάκια να τους λένε αστεία πράγματα, οσποδάρους της Υψηλής Πύλης, που μιλάνε μαζί τους διστακτικά, περιδεείς. Αλλάξαμε ρόλους.

Όμως ο φόβος τους κοιμάται. Πρέπει να τον ξυπνήσουμε με μια κλωτσιά. Διακηρύσσοντας στην Ευρώπη ότι η Τουρκία δεν έχει συμμορφωθεί με καμμιά από τις υποχρεώσεις της, ότι εξάγει ανασφάλεια στον ευρωπαϊκό χώρο, ότι είναι κράτος δουλέμπορος, ότι δεν έχει θέση στην Ένωση. Να επιδιώξουμε κυρώσεις. Να τους κόψουμε τα φράγκα. Να δημιουργήσουμε Ισχύ. Κυρίως όμως να εκπέμψουμε το μήνυμα ότι αυτή την Ισχύ θα την χρησιμοποιήσουμε σε όλα τα πεδία. Αυτό, βέβαια, θέλει Ηγεσία και ευτυχώς φαίνεται ότι σε λίγο θα έχουμε, αφού απέλθει ο καλύτερος φίλος του Πακιστανού...

Πηγή: http://www.enkripto.com/2010/01/o.html

Ρατσισμός... Ρατσισμός;;;

Έρχονται στιγμές όπου ο λόγος δεν αρκεί ή –τουλάχιστον- δεν αρκεί ο κόσμιος λόγος. Έχει και η υπομονή τα όριά της και τις ταλαντώσεις της. Και σαν την υπομονή… έτσι είναι και ο λόγος. Κάποτε έρχεται η ώρα που μιλάς και άσχημα…

Δεν τολμάει να μιλήσει κανείς περί ιθαγένειας, περί ελληνικής γλώσσας, περί ελληνικού πολιτισμού, αμέσως τον ταυτίζετε με το ΛΑΟΣ ή με τον ακροδεξιό χώρο, ώσπου τελικά κρεμάτε σε όλους μας την ταμπέλα του φασίστα και του ρατσιστή. Λοιπόν, για να τελειώνουμε μια για πάντα:

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ υπάρχει όταν κάποιος υποστηρίζει ότι εγγενείς λόγοι καθιστούν τους ανθρώπους της λευκής φυλής ανώτερους από εκείνους της μαύρης φυλής.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν υπάρχει όταν λες ότι ένας πολιτισμός είναι διαφορετικός από κάποιον άλλον.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν υπάρχει όταν συγκρίνοντας μεταξύ τους τούς 2 πολιτισμούς καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι ο ένας υπερτερεί του άλλου. Όταν π.χ. αποδείξεις ότι η επιρροή του ενός φτάνει μέχρι τις μέρες μας ενώ του άλλου εξαφανίστηκε χωρίς να συντρέχει φυσική ή άλλη καταστροφή.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν είναι να πεις ότι το θέατρο, η πολιτική, η βουλή, η δημοκρατία, οι αρχές διοίκησης της πόλης, οι αρχές που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις προέρχονται από την Ελλάδα και όχι από αλλού.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι να υποστηρίξεις ότι εξ ορισμού ο Χριστιανός είναι καλύτερος άνθρωπος από τον Μουσουλμάνο.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν υπάρχει όταν υποστηρίζεις ότι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και ότι η σύγκρουση των κοσμοθεωριών στις οποίες πιστεύουν, πολύ συχνά προκαλούν ανυπέρβλητα εμπόδια στο στερέωμα μιας κανονικής ανθρώπινης σχέσης.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι κάθε τι που δέχεσαι αξιωματικά και που αποβαίνει εις όφελος ενός ανθρώπου έναντι κάποιου άλλου.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι να δέχεσαι ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν είναι να αποδείξεις ότι υπάρχει ανώτερος και κατώτερος τρόπος σκέψης. Πώς να το κάνουμε;
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι να ισχυρίζεσαι ότι επειδή με την βούρτσα μπορείς να βάψεις το ταβάνι τότε η πούτσα πρέπει να καεί στην πυρά.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ είναι να ισχυρίζεσαι ότι επειδή μόνο με την πούτσα μπορείς να κάνεις παιδιά τότε η βούρτσα πρέπει να πεταχτεί στα σκυλιά.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ δεν είναι να ισχυριστείς ότι κάθε πράγμα, είναι τόσο χρήσιμο όσο το έργο που επιτελεί άρα κάποιο από τα δύο είναι πολύτιμο...

> Διαβάστε περισσότερα...

Μια νέα αρχή...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!! ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ 2010!

Μετά από ένα χρόνο απουσίας, αποφάσισα να ανανεώσω αυτό το blog δίνοντάς του έναν αέρα πιο πατριωτικό, όχι απαραίτητα μονόπλευρο αλλά κυρίως αναδημοσιεύοντας κείμενα του χώρου που μου έκαναν εντύπωση.