Τα διαζύγια της τρέλας...

Είναι οξύμωρο να νιώθεις λύπη αλλά και χαρά ταυτόχρονα. Όταν κάποιου η ζωή χαλάει, ενός άλλου φτιάχνεται. Ένας πολύ αγαπητός μου φίλος χωρίζει μετά από κοντά 9,5 χρόνια έγγαμου βίου ενώ ταυτόχρονα γεννιόταν το παιδί μου. Και δεν ήξερα τι να κάνω και με ποιά σειρά: Να χαρώ γα τον ερχομό του μικρού μας μπόμπιρα ή να συμπονέσω τον φίλο μου; Ο ίδιος δηλώνει ξαλαφρωμένος. Του έφυγε ένα βάρος που λέει και η διαφήμιση. Αυτό που μας λείπει σήμερα από την ζωή είναι η απουσία φιλοσοφίας. Αν φιλοσοφήσεις έναν χωρισμό, καλύτερα χώρια κι αγαπημένοι παρά μαζί και συφοριασμένοι. Έχουμε μάθει να πέρνουμε τα πράγματα επιδερμικά κι αυτό γιατί ζούμε ζωή ανούσια πολλές φορές, και δεν μας κάνει αίσθηση να πάμε πιο βαθιά, να ψάξουμε τις αιτίες. Γι' αυτό βλέπουμε βαθιστόχαστους αναλυτές να μιλάνε στα παράθυρα κι από κάτω γράφει "φιλόσοφος-συγγραφέας" (πάνε πακέτο αυτά) και ΟΛΟΥΣ τους άλλους να κουνάνε το κεφάλι τους με τρόπο που φανερώνει την σκέψη "δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα".

Και για να ευθυμήσουμε λιγάκι: συνήθως ένα ζευγάρι όταν χωρίζει και δεν υπάρχουν παιδιά, κανονίζει, συνήθως κοινή συναινέσει, τα λεγόμενα περιουσιακά. Σε ποιόν θα πάει το σπίτι, ποιός θα πάρει το αυτοκίνητο και ποιός θα πληρώνει τις δόσεις στο δάνειο. Αυτό όμως συνέβει στις ΗΠΑ (που αλλού άλλωστε;): Ζευγάρι μετά από 25 χρόνια γάμου χωρίζει. Πριν καμιά δεκαετία, η σύζυγος εμφάνισε νεφρική ανεπάρκεια και μετά από εξετάσεις, ο σύζυγος προσέφερε το ένα νεφρό του για να την σώσει. Τώρα που χωρίζουν, ανάμεσα σ' αυτά που διεκδικεί ο σύζυγος, μαντέψτε τι είναι; Γάτες είσαστε... Ναι, το νεφρό! Το θέλει πίσω! Ήμαρτον...