Η μέρα ενός ΜΑΤατζή...

Έπεσα πάνω σ' αυτό το καταπληκτικό άρθρο και κόλλησα. Το διάβασα μονορούφι.

Και συμφωνώ στα περισσότερα μ' αυτό. Έχω φίλο αστυνομικό που παλιότερα είχε υπηρετήσει 2 χρόνια στα ΜΑΤ (στο στρατό είχε υπηρετήσει στα ΟΥΚ και τον είχαν επιλέξει, νεαρό αστυφύλακα τότε) και μου τα είχε διηγηθεί κάποτε όλα αυτά...

Και στα μάτια του φωτίζονταν ακόμα οι μολότωφ, "Πόλεμος φίλε μου, πόλεμος σωστός" και θυμόταν που τους είχε στριμώξει η τσογλαναρία και τους πέταγε μολότωφ, αυτόν και έναν φίλο του πίσω από μια κολόνα, Στουρνάρη και Πατησίων γωνία. Και τα μάτια του γούρλνωναν. Πόλεμος...

Από την άλλη, συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο του blog GREECE-SALONICA, σχετικά με τις "απώλειες" που έχουν τα ΜΑΤ σε τέτοιες καταστάσεις... Κι αυτούς μανούλες τους γέννησαν, Αλλά παράλληλα αναρωτιέμαι, αν ένας άνδρας των ΜΑΤ καεί ζωντανός, θα βγει κανείς να το πει και να θρηνήσει ή μόνο ο Αλέξης είχε γονείς και ήταν άνθρωπος;